Choroba parkinsona

Choroba parkinsona – jest to powoli postępująca choroba zwyrodnieniowa ośrodkowego układu nerwowego. Choroba ta dotyka około 1% populacji ludzkiej w przedziale wiekowym od 40 do 60 lat, choć może również występować wcześniej. Choroba parkinsona ma swoje źródło w zmianach zwyrodnieniowych w komórkach nerwowych w tzw. Istocie czarnej – jest to część śródmózgowia (blaszka istoty szarej mózgowia). W skutek zaburzenia neuronów zmniejsza się ilość dopaminy, hamującej wzrost jądra wzgórza, które to odpowiada za przesyłanie do kory mózgowej informacji na temat bodźców zmysłowych. Zajmuje się ponad to integracją informacji czuciowych i ruchowych.

Choroba parkinsona objawy:

Jako, że jest to choroba wolno postępująca jej objawy nasilają się z czasem. Wiele objawów przed faktycznym wystąpieniem choroby nie są alarmujące, zwłaszcza, że zdarzają się one u osób starszych. Zaczyna się od drobnych zmian w zachowaniu równowagi, brak pełnej kontroli nad odruchami naszego ciała. Do bardziej charakterystycznych zmian przedchorobowych zaliczamy: brak stabilności postawy z tendencją do opadania w przód, tył, lub na boki, depresję, ślinotok, potliwość, zaburzenia węchowe, parestezja kończyn (uczucie drętwienia, mrowienia).

Przy faktycznym przebiegu choroby można zauważyć następujące objawy:

• spowolnienie procesów psychicznych, w tym problemy z pamięcią
• cicha, niewyraźna mowa
• bardzo charakterystyczne przodopochylenie ciała i problemy z poruszaniem się
• sztywność mięśniowa

Choroba parkinsona jest chorobą wolno postępującą, ale niestety może prowadzić ona do inwalidztwa, dlatego ważne jest jak najszybsze rozpoznanie choroby i rozpoczęcie jej leczenia. Warto zadbać w procesie leczenia o zbilansowaną dietę, np. stosując się do Diety Optymalnej, którą ustala dietetyk. Dieta ta może spowodować poprawę ogólną, a nawet doprowadzić do zaniku niektórych objawów chorobowych. Kluczową rolę odgrywa również rehabilitacja ruchowa, dzięki której chory ma możliwość zachowania sprawności fizycznej na dłużej.

Choroba parkinsona rozpoznanie:

By rozpoznać tę chorobę stosuje się kryteria według Advisory Council of the National Institute of Neurological Disorders and Stroke, które jest naszym odpowiednikiem Narodowego Instytutu Zdrowia. Kryteria te dzielimy na cztery grupy: możliwe, prawdopodobne, pewne oraz różnicowe, w diagnostyce, której uwzględnia się również inne zespoły parkinsonowskie, czy Zespół Hakima, drżenie samoistnie, depresję, oraz inne zaburzenia związane z czuciem.

Choroba parkinsona leczenie:

By pomóc w leczeniu stosuje się wiele grup i podgrup leków stymulujących ważniejsze ogniska choroby.

Do najważniejszych z nich zaliczamy:

• • lewodopa– to najbardziej popularny lek, którego zadaniem jest przekształcanie podanego przez krew aminokwasu na dopamine. Jednak przy zwiększonej dawce leku mogą występować różnego rodzaju skutki uboczne, takie jak: zespoły on-off, charakteryzujące się ruchami mimowolnymi w momencie spadku poziomu leku we krwi, lub zaburzenia psychiczne
  • inhibitory – leki te mają za zadanie hamowanie rozpadu dopaminy
  • amantadyna – odpowiada za zwiększenie uwalniania endogennej dopaminy

Są jeszcze inne sposoby leczenia parkinsona, np:

• • operacyjny – uszkadzanie gałki bladej, jądra niskowzgórzowego, czy jąder wzgórza, by powstrzymywać zmiany zwyrodnieniowe na tych obszarach
  • stymulacja mózgu- sposób ten polega na wszczepieniu elektrostymulatora we wcześniej wykryte źródło zmian na tle chorobowym
  • przeszczepienie tkankowe istoty czarnej

Ważna również w procesie leczenia jest rehabilitacja, na którą składają się: fizykoterapia, gimnastyka lecznicza, terapia z zakresu mowy, pływanie lecznicze, czy też masaż. Jako jeden z elementów rehabilitacji zdrowotnej wysoce zalecanym jest przynajmniej kilkunasto minutowy spacer, o ile wcześniej za dnia nie wystąpiły żadne, niepokojące wzmożone objawy.

Choroba Parkinsona bezpośrednio nie może doprowadzić do zgonu; najczęstszymi przyczynami śmiertelnymi są powikłania po innych chorobach, chociażby zapaleniu płuc.