Parkinsonizm

Układ nerwowy

Parkinsonizm a choroba Parkinsona

Czym się różnią i jak można im zaradzić?

 

Wielu z nas słyszało już o chorobie Parkinsona, szczególnie w ujęciu osób starszych. Nie każdy zdaje sobie jednak sprawę, co stoi za pojęciem „parkinsonizmu”. Są to dwa różne zagadnienia, które warto poznać, wraz z możliwościami ich uniknięcia.

 

 

Parkinsonizm — choroba?

 

Tzw. zespół parkinsonowski obejmuje grupę objawów, związanych z dysfunkcją układu nerwowego, do których należą m.in. drżenie kończyn, sztywność mięśni (w tym także twarzowych), spowolnienie wykonywanych ruchów oraz nieprawidłową postawę. Parkinsonizm i objawy należące do tej grupy nie są jednak dla niego wyłączne i czasami ciężko je odróżnić. Tego typu sytuacja pojawia się np. w przypadku choroby Alzheimera, do której objawów należy zespół parkinsonowski, ale współwystępuje również z wieloma innymi przypadłościami.

 

Ten zespół symptomów nie powinien być utożsamiany z chorobą Parkinsona, ta ma bowiem bardzo konkretną patogenezę, w przeciwieństwie do zespołu parkinsonowskiego, który wywołany może być na drodze wielu mechanizmów i wykazuje tendencję do ustępowania po usunięciu czynników go prowokujących. Choroba Parkinsona spowodowana jest zwyrodnieniem tkanek neuronalnych oraz ich stopniowym obumieraniem.

 

 

Parkinsonizm a przyczyny

 

Zespół parkinsonowski lub tylko część objawów wchodzących w jego skład może mieć bardzo różne czynniki wywoławcze. Przyczyną może być ucisk w mózgu, na przykład w postaci guza czy krwiaka. Objawy parkinsonowskie mogą być również wywołane przez nieprawidłowe krążenie w obrębie mózgowia. Mówi się wtedy o parkinsonizmie miażdżycowym. Również zatrucia mogą wywoływać symptomy należące do tego zespołu, w tym np. zaczadzenie.

 

Do bardzo częstego czynnika wywołującego objawy parkinsonizmu należą leki. Symptomy te najczęściej ustępują po zaprzestaniu stosowania leczenia farmakologicznego. Grupą leków, która nierzadko wywołuje właśnie objawy tego typu, są te stosowane w leczeniu chorób psychicznych. Duży odczynnik zachorowań dostrzega się też w wyniku przyjmowania przez chorego leków z grupy blokującej układ współczulny. Są one stosowane w przypadku bardzo częstej choroby, jaką jest nadciśnienie.

 

Zespół parkinsonowski może być również wywołany przez samą chorobą Parkinsona, nie musi być z nią jednak utożsamiany.

 

 

Choroby (nie)uleczalne

 

Chorobę Parkinsona często określa się mianem nieuleczalnej. Podobnie parkinsonizm i leczenie tej grupy objawów obarczone jest pewną dozą niepewności, ze względu na trudności pojawiające się na etapie diagnozy. Nie zawsze łatwo określić przyczynę występowania schorzenia, a tym bardziej ciężko jest jej zaradzić, gdy wiąże się np. z wycofaniem leków, od których w dużym stopniu uzależnione jest dobre samopoczucie pacjenta.

 

W przypadku choroby Parkinsona bardzo częstym lekiem jest prekursor dopaminy (L-DOPA). Związane jest to z niedoborem tego ważnego neuroprzekaźnika w organizmie w wyniku degradacji komórek nerwowych, które go wydzielają.

 

Warto zauważyć, iż sam parkinsonizm i przyczyny tych zaburzeń, wynikają w dużym stopniu z dominacji układu przywspółczulnego nad współczulnym. Taka sytuacja może, choć nie musi, wynikać z przyjmowania przez chorego leków zmniejszających reaktywność układu współczulnego. Równowaga między tymi dwoma układami może zostać przywrócona poprzez zastosowanie elektroterapii.

 

 

Rola diety w zespole parkinsonowskim

 

Choć choroba Parkinsona i „spokrewniony” z nią zespół parkinsonowski jest trudny w leczeniu, dieta może mieć bardzo duży wpływ na powrót chorych do zdrowia. Nawet najlepszy dietetyk z Warszawy może jednak nie spotkać się z wieloma przypadkami chorych na tego typu schorzenia, którzy skłonni są zmienić swą dietę, w obawie przed brakiem efektów.

 

Komórki nerwowe ze względu na swój wrażliwy charakter, mogą wymagać długiego czasu regeneracji, która i tak jest do pewnego stopnia ograniczona. Ważne jest jednak, by mieć na uwadze, jak istotna jest rola pożywienia w tym procesie. Za szczególnie cenny składnik można uznać tutaj lipidy, czyli tłuszcze. Są one niezwykle ważnym elementem otoczki mielinowej, czyli części neuronu, który odpowiada za szybkość i sprawność przekazywanych sygnałów.

 

Dieta optymalna, bazująca właśnie na dużej ilości tłuszczów, wpływa na układ nerwowy na wiele sposobów. Nie tylko umożliwia łatwiejszą regenerację całego organizmu, a więc również tkanek nerwowych, ale również wzmacnia naczynia krwionośne, eliminując problemy związane z zaburzeniami krążenia, także mózgowego. Dieta optymalna wykazała działanie zmniejszające objawy zarówno choroby Parkinsona, jak i zespołu parkinsonowskiego. Ma również wpływ na poprawę kondycji psychicznej i zmniejszenie ryzyka związanego z nadciśnieniem.

 

Żywienie optymalne w naturalny sposób umożliwia organizmowi regenerację oraz szybko przywraca sprawność większości jego układów. Z tego względu może być wykorzystywane w zapobieganiu rozwoju nawet bardzo skomplikowanych chorób dotykających delikatnego układu nerwowego, którego znaczenie w naszym życiu jest niezmiernie istotne.

 

Potrzebujesz pomocy dietetyka?

Zapraszamy do sprawdzenia naszej oferty na rozpiski lub plany dietetyczne, oraz pakiety usług. Z pewnością znajdziesz opcję współpracy odpowiednią dla Ciebie!